İkinci sebep, döküm ile ilgilidir. Yanlış ateşleme yok. Her oyuncu rolünü sağlam bir şekilde yerine getirir. Adams keyifli bir flibbertigibbet olarak büyülüyor ve her zaman güvenilir Frances McDormand onun tam tersi. Pushing Daisies dizisinin yıldızlarından biri olan Lee Pace, Delysia'nın romantik partneri için gerekli tüm niteliklere sahip, bunların başında da sempati geliyor. Ve Ciaran Hinds, on yıl önce Persuasion'da kullandığı çekiciliğe atıfta bulunmak için son zamanlardaki sempatik olmayan tasvirlerini bir kenara bırakıyor. Edythe, Bayan Pettigrew'in kötülüğü böyle kabul edilebilecek ölçüde iliklerine kadar kötü değil ve Shirley Henderson onu biraz insanlıkla oynuyor.

Psikolojik derinlik açısından Lecter, Clarice ile kolaylıkla eşleşir. O, gerçek dünyadaki herhangi bir seri katilden çok daha zeki ve tehlikelidir; FBI'ın onu yakalaması bir mucize Manhunter için arka plan malzemesi olarak ilgili bir hikaye ve onunla etkileşime girerken aşırı önlemler almaları şaşırtıcı değil. Lecter yarı insan, yarı makinedir. Hopkins 2001'i çağırdıHAL'a, karakteri yaratma ilhamı sorulduğunda. Yine de, Lecter ne kadar soğuk olursa olsun, içinde insan olarak tanınmayı arzulayan bir yanı var ve bu yönü onu Clarice'e çekiyor. Zekasına saygı duyuyor, hırsı ve kadınlığıyla ilgileniyor ve geçmiş yaşamına dair hüzünlü ve acı hatıralarından etkileniyor. Bir akrabalık seziyor. İlişkileri, öğrenci ve akıl hocası, baba ve kız ve karı koca yönleri bir araya geldiğinde çarpık ve karmaşık hale gelir. Kuzuların Sessizliği'nin sonunda her iki karakterin de birbirini derinden etkilediği aşikar.

Eşsiz bir öncülü olmasına rağmen, Collateral şaşırtıcı derecede orijinal bir sinema filmi değil. Ancak başrol performanslarının gücü ve Michael Mann'in şık yönü, kurgu ve güvenilirlikteki zayıflıkları gizler. Filmin son sahnesi daha geleneksel bir aksiyon filminden alınmış gibi görünse de, Mann gerilim seviyesini yeterince yüksek tutuyor ki, gerçekten umursamıyoruz. Teminat, gösterim sonrası incelemeye pek iyi gelmiyor, ancak ışıklar ortaya çıkana kadar kusurların görünmediği filmlerden biri. Ve filmden sonra oyun kuruculuğu sırasında ortaya çıkan sorunları affetmek, film devam ederken ekrandan sıçrayanlardan daha kolaydır.

Oyunculuk her yönüyle güçlü. Altı büyük oyuncu arasında, zayıf bir performans veya yanlış yayın örneği yoktur. Yetenekli klanın en küçüğü olan Rory Culkin, Sam'i kontrol edemediği bir duruma karışan yumuşak başlı bir genç olarak oynuyor. Josh Peck üç boyutlu bir kabadayıyı sunuyor: Nefret dolu ve iğrenç olabilen, ancak zaman zaman o kadar acınası ki acıma hissi uyandıran biri. Scott Mechlowicz'in Marty'si, karanlık tarafını ortaya çıkarana kadar çekici ve eğlenceli olabilir. Carly Schroeder'in Millie'si kısa sürede çok fazla büyümek zorunda kalıyor. Aynı derecede güçlü çabalar Trevor Morgan ve Ryan Kelley tarafından teslim edilir.

Heartbreaker, çiftleri ayırma işinde olan Alex Lippi'ye Romain Duris odaklanıyor. Onu Anti Hitch olarak kabul edin. Bir ücret karşılığında devreye girecek, kadını baştan çıkaracak ve mevcut partnerinden ayrılmaya ikna edecektir. Ancak o etik bir iş adamı ve belli standartları var. Öpüşmek ve okşamak sorun değil ama asla bir hedefle yatmaz. Ayrıca, sadece mutsuz çiftleri ayıracaktır. Bir erkek ve bir kadın gerçekten aşıksa aralarına girmez. Alex'in çabasına kız kardeşi Melanie Julie Ferrer ve kocası Marc François Damiens katılır. Melanie tüm yerinde keşif yapıyor ve Marc bilgisayar uzmanı. İş tatmin edici ama aynı zamanda maliyetli. Asla iş istememe rağmen,

Chicagolu Danny Rob Lowe ve Debbie Demi Moore için bu, ilk görüşte aşktır ya da en azından çekiciliktir. Bir softbol maçında tanışırlar ve sonunda tek gecelik bir ilişki yaşarlar. Ancak nihayetinde bir gece yeterli değildir ve Danny'nin kadın düşkünü en iyi arkadaşı Bernie James Belushi ve Debbie'nin oda arkadaşı Joan'ın Elizabeth Perkins kendini ihmal edilmiş hissetmesi çok uzun sürmez. Daha sonra, biraz önceden düşünerek ve daha az düşünceyle, Danny ve Debbie birlikte taşınmaya karar verirler. Bernie ve Joan dehşet içindedir, ancak söyledikleri hiçbir şey mutlu çifti caydırmaz. Ancak birlikte yaşama kavramı, çabucak keşfettikleri gibi, gerçeklikten çok farklı bir şeydir. Arkadaşlardan ve sevgililerden bir çifte geçişçıkmazlarla dolu ve Danny ve Debbie birden fazla tuzağa düşüyor. Düzenlemenin inkar edilemez yükseklerine rağmen, hızla büyüyen zorlukların, onları bir araya getiren mutluluk ve iyimserliği boğmakla tehdit ettiği çok geçmeden ortaya çıkıyor.

The Men Who Stare at Goats anda izlemek zevklidir, ancak en azından komedi unsurları söz konusu olduğunda güçlü veya kalıcı bir etki bırakmıyor. Bir ay önce Toronto Film Festivali'nde izledikten sonra ikinci kez izlediğimde, mizahın ne kadar taze olduğuna şaşırdım esas olarak şakaların çoğunu hatırlamadığım için. Yapım kadar eğlenceli, ancak, bir gerçeğin çekirdeğini içermesi, bize lanetli bir gerçeği hatırlatıyor: Bu, Amerikan vergi dolarlarının harcandığı türden bir şey. The Men Who Stare at Goats bir komedi ve izlerken birkaç kez güldüm ama bu iç karartıcı gerçek neredeyse ağlayacak gibi oldum.

Annette Bening'in gereksiz yere tiz göründüğü birkaç örnek olmasına rağmen, performanslar genel olarak sağlam. Julianne Moore, A Single Man'deki beceriksizce abartılı bir tasvirden kurtularak, kusurları nedeniyle onlara rağmen değil sempati duyan derinlikli bir karakter yaratır. Mark Ruffalo'nun en zor kısmı, Paul'ün bohem yaşam tarzının beklenmedik duyguların ani akışıyla nasıl dönüştüğünü göstermesi gerektiğidir. Rolü en bariz komedi ama yürek ve ruh sergilemeyi gerektiren sahneler var. Mia Wasikowska, Tim Burton'ın Alice Harikalar Diyarında'daki yıldız dönüşünde kendisine gösterme fırsatı verilenden daha fazla yetenek sergiliyor.

Benim için Branagh'ın Hamlet'i oyunun nihai ekran uyarlamasını temsil ediyor; İngiliz dilinin sahneye en büyük katkısı olabilecek şeye hayat vermek için daha canlı, heyecan verici bir iş yapan birini hayal etmek zor. Bununla birlikte, aynı derecede sanatsal ve başarılı Olivier versiyonunu izleyerek, şaheserler arasında bile farklılıkların ne kadar büyük olabileceğini anlamak mümkündür. Olivier'in Hamlet'i Branagh'ınkiyle aynı değildir ve en son Broadway yorumuna muhtemelen yıldızlarla dolu veya yerel lisedeki en son yoruma muhtemelen yıldızlarla dolu değil benzemez. tüm mezraler eşit yaratılmamıştır ve konu sinematik varlıklara gelince, Olivier's çok kalabalık bir alanın yakınında ya da tepesindedir. Dahası, Oscar'ların onu bu şekilde tanımasından bu yana 60 yıldan fazla bir süredir bu gıpta edilen konumunu koruyor.

Shrek ve Prenses Fiona arasındaki etkileşim tatlı ve hassasken, dev ile eşek arasındaki alışverişler genellikle dikenli ve yıkıcı bir şekilde komik. The Princess Bride gibi, Shrek de gelenekten kopuyor, ancak o kadar da uzak değil ki izleyiciler bundan vazgeçecek. Ve mutlu bir son olsa da ne kadar alışılmadık olursa olsun herhangi bir peri masalında olması gerektiği gibi, bu mutlaka birçok insanın bekleyeceği bir sonuç değildir en azından filmin ortaya çıktığı 2 3 noktasına kadar. onun eli. İlk kez yardımcı yönetmenler Andrew Adamson ve Vicky Jenson iki Joel Schumacher Batman de dahil olmak üzere diğer filmlerde görsel süpervizör olarak çalıştıs; bu onun ilk kredisi gurur duyulacak ve kalabalık yaz sezonunda bile çok dikkat çekecek bir film hazırladı. Shrek, kolayca yılın en büyülü deneyimlerinden biridir.

Shyamalan'ın bir animasyon Nickelodeon TV şovuna dayanan hikayesi, her biri bir elementi hava, su, toprak, ateş temsil eden dört kabilenin var olduğu bir dünyayı anlatıyor. Kabilelerin içinde bükücüler vardır kabilenin unsurlarını manipüle edebilen büyücü benzeri bireyler. Ve dünyanın herhangi bir yerinde, dördünü de kontrol edebilen bir kişi olan Avatar var ama o 100 yıldır kayıp. Son Hava Bükücü olarakbaşlar, artık kayıp değildir. Su kabilesinin üyeleri Katara Nicola Peltz ve Sokka Jackson Rathbone, bir keşif gezisi sırasında buzun altında gömülü olan çocuk Aang'ı Noah Ringer keşfeder. Onun Avatar olduğunu bilmeden onu eve getirirler, ancak onu halkına geri döndürmek için ayarlama yapamadan, isyancı Prens Zuko Dev Patel tarafından yönetilen Ateş kabilesinin savaşçıları tarafından saldırıya uğrarlar. Zuko, Aang'in kimliğini keşfeder ve onu esir alır, ancak Aang'in güçlerine sahip bir çocuğun uzun süre esir kalması pek olası değildir. Yakında, o özgürdür ve Zuko, Ateş Komutanı Zhao Aasif Mandvi Ateş Lordu Cliff Curtis için ödülü talep etmeden önce Aang'ı yeniden ele geçirmeye çalışırken, kovalamaca devam etmektedir. Bu arada, Katara ve Sokka'nın yardımıyla Aang, gizli güçlerinden bazılarını uyandırmak için Dünya kabilesinin ve Kuzey Su kabilesinin topraklarına gider.

Hikaye Victoria Gölü'ndeki Arizona Bahar Tatili sırasında geçiyor. Yerel şerif Julie Forester Shue, bu yıl tam bir plakaya sahip. Kasabası sadece asi gençler tarafından istila edilmekle kalmadı, aynı zamanda hesaba katılması gereken gizemli bir ölüm var. Gölün yüzeyinin altında nahoş bir şeyin gizlendiğinden endişeleniyor, ancak orada karınlarını aşırı seksi, az giyimli üniversiteli çocuklarla doldurmayı bekleyen büyük mutant piranhalar okulundan bile şüphelenmiyor. Sadık yardımcısı Rhames eşliğinde Julie düzeni korumak için dışarı çıkar ve 18 yaşındaki oğlu Jake'e Steven R. McQueen küçük kız kardeşini ve erkek kardeşini izlemesini emreder. Wild Wild Girls empresario Derrick Jones Joe Francis'i oynamakla övünen Jerry O'Connell,Girls Gone Wild honcho, bebek bakıcılığında herhangi bir macera yaşamaktan çok, Jake kardeşlerine sessiz kalmaları ve beladan uzak durmaları için para ödüyor. Sık sık çıplak iki kadın olan Derrick ve aşık olduğu kız Kelly Jessica Szohr ile bir tekneye biner. Tüm bunlar, ıslak tişört yarışması da dahil, aç piranalar yaklaştıkça gerçekleşir.

Hamlet, 1944'te Henry V, 1948'de Hamlet ve 1955'te III. Richard ile birlikte, Olivier'in Shakespeare uyarlamalarına yaptığı üç resimli girişimin orta segmentidir. Üçünden Richard III, tartışmasız en çok övülendir, ancak Hamlet en popüler olanı aldı. takdir. Shakespeare'in şimdiye kadarki en büyük Oscar zaferi olmasının yanı sıra Hamlet, Olivier'in sinema izleyicileri için Bard ile olan ilişkisini sonsuza dek pekiştirdi İngiltere'de onu sahnede izlemiş olanlar için önceden var olan bir ayrım. Kariyeri boyunca anlatılanların hepsi yedide ya da Zeffirelli'nin Romeo ve Juliet'iyle ilgili anlatımını sayarsanız sekizde göründü. üçünü yönettiği Shakespeare uyarlamalarını ekrana getirdi.

John Williams'ın ana başlığı, bizi bir an için bunun gerçek bir Star Wars filmi olduğuna inandırmaya yetecek kadar var, ancak bu bile yeniden karıştırıldığı için kulağa pek doğru gelmiyor. Rastgele müzik yeterlidir, ancak Star Wars özelliklerinden ne beklediğimizi düşünürsek, kulağa yaya geliyor. Bu, tüm projenin ne kadar ucuz bir nakavt gibi hissettirdiğinin bir başka örneği Star Wars fandomunda hala var olan küçük iyilikleri avlama girişimi. Ücretsiz tanıtım gösterimindeki şaşırtıcı derecede seyrek izleyiciye bakılırsa, Klon Savaşları için orada pek bir coşku yok. Revenge of the Sith'in yayın öncesi gösterimleri için buluşmalarblokları çevreleyen tımarhanelerdi. Klon Savaşları için sıra sıra boş koltuk vardı. Bu kesinlikle Lucas'ın Star Wars taşından kan çıkarmaya çalıştığı son sefer olmayacak, ama belki de bu altın yumurta çok kaynatılmıştır.

Bazı diyaloglar şaşırtıcı derecede korkunç. ve ilişkiler sürekli olarak hayvan etkileşimine benzetilir. Ricki harekete geçmek istediğinde mırıldanır, Hindi zamanı geldi. Sonra, Larry anlamayınca, Sıçayım, silip süpür diye ekliyor. Öte yandan, her ilişkide bir boğa ve bir inek vardır diye ona güvence verir. Daha sonra, amacını kanıtlamak için mırıldanır. Yine de, bu malzeme ne kadar kötü olursa olsun, Ricki ve Larry'nin cinsel organlarının üstünlüğünü savunduğu harika yaratıcı bir sohbet var. Onun için her şey penisle ilgili. Onun için vajina monologları. Ve Lopez yoga yaparken tayt şort giyerken oluşan bu diyalog gerçek bir kazanan.

Sheldrake'in Fran'in duygularıyla oynaması, Baxter'ın dairesindeyken intihara teşebbüs etmesine yol açar. Onu zamanında bulur, midesini pompalamak için Dr. Dreyfuss'un hizmetlerinden yararlanır ve sonraki iki gün boyunca biri Noel'dir ona hemşirelik yapar. Bu, kendileri, birbirleriyle ve sözde hayallerinin onlara neye mal olduğunu fark etmeye başladıklarında, ikisi için de bir deneyimin aydınlatıcısıdır. Her ikisi de öne geçmek için Sheldrake'i kullanmaya çalışıyor Baxter şirket merdivenlerini tırmanarak; Fran onunla yatarak, ancak gerçek şu ki, kullanılanlar onlar. Sheldrake'in Baxter'ı sadece daireyi kullanmak istediği sürece mutlu etmesi gerekiyor ve Fran'i ondan bıkana kadar peşinden koşturuyor. Onun için uzun bir ofis fetihleri ​​serisinin sonuncusu ilk değil ve kazandı.

Randevu Gecesi, The Bounty Hunter'a rahatsız edici bir şekilde yaklaşıyor, en azından yüksek konsepti devam ediyor: evli bir çift, bir grup silahlı kötü adamdan kaçarken romantizmini yeniden alevlendiriyor. Date Night'ın senaryosunun The Bounty Hunter'ınkinden daha akıllı olduğunu iddia etmek zor, ancak neredeyse yarım saat daha kısa ki bu bir lütuf ve başroller arasında somut bir kimya var. Steve Carell ve Tina Fey, Gerard Butler ve Jennifer Aniston'ın yapmadığı şekilde tıklıyor. Her şeyden çok, Date Night'ın tolere edilebilir olduğunu kanıtlamasının, Bounty Hunter'ın ise bir dayanıklılık denemesi olmasının nedeni budur.

Temel hikaye, iki Seattle ilkokul öğrencisi, on yaşındaki Noah Chris O'Neil ve küçük kız kardeşi Emma Rhiannon Leigh Wryn ile ilgilidir. Tatildeyken sahilde gizemli bir kara kutu keşfederler. Emma ile telepatik olarak konuşan Mimzy adında sıradan görünümlü bir doldurulmuş tavşan da dahil olmak üzere çeşitli dünya dışı öğeler içerir. Çocuklar bu eşyaları odalarında saklarlar ancak konumlarında ne kadar uzun süre kalırlarsa Noah ve Emma o kadar akıllı hale gelir. Havaya uçabiliyor ve fen dersinde kuantum sıçramaları gösteriyor. Çocukların ebeveynleri Timothy Hutton ve Joely Richardson çocuklarındaki değişikliklerden büyük ölçüde habersiz olsalar da, Noah'nın fen öğretmeni Larry White Rainn Wilson değildir. O ve hippi kız arkadaşı Naomi Kathryn Hahn, iki çok özel çocuğu olduğunu söylemek için Bayan Wilder'ı evde ziyaret eder. Bu arada, bir İç Güvenlik yetkilisi Michael Clarke Duncan, büyük bir elektrik kesintisinin nedeni olarak Emma ve Noah'ı inceliyor. Ve Mimzy, geldiği yere, ölmekte olan geleceğe geri gönderilmesi gerektiği için etkinliğini kaybetmeye başlar.

Colin Farrell için bu, onu bilinmezlikten yıldızlığa fırlatan yüksek profilli performanslar dizisindeki bir başka şey. Keskin nişancıyla ilgili gecikmeden önce bile, film bir süredir rafta oturuyordu çünkü yapımcılar Farrell daha güvenilir bir isim olana kadar serbest bırakmak için beklemek istediler. Bankable kesinlikle kariyerinin bu aşamasında onu tanımlıyor. Farrell, korku ve belirsizliğin en kurnaz ve kendinden en emin erkekleri nasıl alçaltabileceğini gösteren filmi taşıyor. Forrest Whitaker, nöbetinde bir polis intiharına izin vermeyi reddeden ve Stuart'ın bir rehineden ziyade bir rehine olabileceğine inanmaya başlayan bir polis olarak sağlam destek sağlıyor.

Başlangıç ​​olarak, başka bir yerde vurgulanan bir noktayı yeniden belirtmekte fayda var: McCarthy'ye uyum sağlamak kolay değil. Romanları bu nedenle sinema filmlerinin kaynak malzemesi olarak büyük ölçüde göz ardı edilmiştir. Coen'ler, No Country for Old Men ile bunu değiştirdiler, ancak başarıları işin daha kolay olduğu anlamına gelmiyor sadece yapılabilir olduğu anlamına geliyor. Bazıları The Road'un McCarthy'nin doğası gereği sinematik olmayan kitapları arasında olduğunu, hatta onu uyumsuz olarak adlandıracak kadar ileri gittiğini iddia edebilir. Bu düşünceyi akılda tutarak, Hillcoat ve senaristi Joe Penhall'ın başardıklarından etkilenmek gerekir. The Road filmi, edebi efendisine hiçbir yerde yakın değil, ancak muhtemelen bir film versiyonundan bekleyebileceğiniz en iyisidir.

Dickie'nin konuşmalarından birinde bir ceset ortaya çıkması adayı utandırmakla tehdit ettiğinde, Raven bazı dedektiflik çalışmaları yapması için özel dedektif Danny O'Brien'ı Danny Huston işe alır. Damalı bir geçmişi olan Danny gerçekte kurulduğunda bir hikaye uydurduğu için The Denver Monitor'den kovuldu , işverenlerinin istediğinden daha derine inmeye başlar ve soruşturması onu Dickie'nin kız kardeşine götürür Daryl Hannah ve yasadışı göçmen işçileri ithal eden bir gangster tipi. Ayrıca, içinde birkaç gömülü sır bulunan terk edilmiş bir gümüş madeninde ortalığı karıştırır. Ve yolu, şu anda materyalist bir lobiciyle Billy Zane nişanlı olan eski sevgilisi Nora Maria Bello ile kesişir.

1910 ve Tolstoy'un sağlığı düşüşte. Karısı Sofya Helen Mirren ile olan ilişkisi sarptır. Zenginliğe karşı artan hoşnutsuzluğuna içerliyor ve ölümünden sonra eserlerine ücretsiz lisans vermek için iradesini yeniden yazmayı düşündüğü için endişeleniyor. Küçük bir Hıristiyan anarşist grubu olan Tolstoycuların arkasındaki yol gösterici güç olan Vladimir Chertkov'u Paul Giamatti, kocasını kendisine karşı çevirdiği için suçluyor. Tolstoy ise pasif direnişi ve iffeti kucaklayan ve özel mülkiyet sahipliğine karşı çıkan felsefesini uygulamak yerine vaaz vermede daha iyi olabileceğini kolaylıkla kabul ediyor. Chertkov'un Sofya'ya muhalefeti, Tolstoy'un dindar bir Tolstoycu olan kızı Sasha Anne-Marie Duff tarafından paylaşılıyor.

Tek başına bir film olarak Night Watch'ın bir tavsiye üzerine çitleri aşmama yetecek kadar sorunu var. Diğer iki bölüm hazır olduğunda Gece Nöbeti daha iyi çalışabilir, ancak şu an için sadece bu bölümü değerlendireceğim. Film, küçük, çekirdek bir izleyici kitlesi tarafından beğeni toplayacaktır, ancak varsa çok az ana akım çekiciliği vardır. Beni meraklandıran ama sonra ne olacağını görmek için sabırsız olmayan ilginç bir başarısızlık.

Romanda Nick'in iki alter-egosu vardır: Francois ve Carlotta. Francois filmde çok sayıda garip görünse de, Carlotta sadece sonlara doğru ortaya çıkıyor ve gelişinin açıklaması karışık. Yönetmen Michael Arteta'nın Francois'i Nick'ten tamamen ayrı bir birey olarak nasıl sunacağına dair kararlılığının dezavantajları var. Nick'i sadece bir karakter olarak marjinalize etmekle kalmıyor, aynı zamanda işe yaramadığı durumlar da var. Bir bireyin bir yönünün halüsinasyon olarak temsil edilmesi konusunda yeni bir şey yok Battlestar Galactica bunu her zaman yaptı ve Dövüş Kulübü bunu muazzam bir etki için kullandı ancak burada sorunsuz bir şekilde ele alınmıyor. Francois'in ortaya çıkışları ve ortadan kaybolmaları iyi motive edilmemiş; aslında, genellikle keyfi görünüyorlar.

Avusturyalı yazar yönetmen Stefan Ruzowitzky'den Kalpazanlar, Bernhard Operasyonu olarak adlandırılan tarihteki en büyük kalpazanlık operasyonunun gerçek hikayesini anlatıyor. 1942'de başlayıp 1945'e kadar devam eden Naziler, kimlik kağıtlarından menkul kıymetlere ve nakit paraya özellikle pound ve dolar kadar her şeyi kopyalamak için Sachsenhausen toplama kampının hücre bloklarında dükkanlar kurdular. Uzun vadeli planları, askeri güçlerini dünya pazarlarına ABD ve Büyük Britanya ekonomilerini felce uğratacak bir sahte para akışıyla desteklemekti. Ancak, savaş sona erdiğinde, çok az sayıda sahte dolar vardı. Diğer şeylerin yanı sıra, Sahteciler bunun neden olduğunu açıklıyor.

Hollywood'un ikinci devam filmleriyle ilgili kötü sicili göz önüne alındığında örneğin Superman, Star Wars, Alien, Lethal Weapon ve Die Hard'ın üçüncü taksitlerini alın bir izleyici Batman Forever'a bir miktar şüphecilikle yaklaşırsa anlaşılabilir. Ancak bu durumda, korku bir kenara bırakılabilir. En son Batman, büyük bütçeli, aşırı ticarileştirilmiş bir gişe rekorları kıran bir devam filminin en alaycı izleyiciye bile filmlerde tamamen eğlenceli bir zaman sunmasının tamamen mümkün olduğunu kanıtlıyor.

Bond bu insan olmayalı uzun zaman oldu. Majestelerinin Gizli Servisinde son aşık olduğu zamandan beri süper ajanın bu tarafını görmemiştik. Bond'un Vesper'a karşı derin duygular beslediğini görmek ilginç bir şey. Kadınlara kullanılıp atılan mallar gibi davranmasına alışkınız. Oh, onlara karşı sevgisi var ama onun sözlüğünde aşk yok. Yine de bir süper kahramanı insanlaştırmanın, onu aşık etmekten daha iyi bir yolu yoktur. Bunu Superman ve Spider-Man ile gördük. Şimdi 007 ile görüyoruz. Filmin bu yönü, Casino Royale'ın on yıllardır Bondmaker'lardan aldığımız her şeyin üstünde olmasının bir nedeni.

Birinin makul bir şekilde bekleyebileceği seviyede olan hikaye hakkında şikayet etmek pek mantıklı değil. 7-11 yaşındaki kızlar için yazılmıştır ve hedef kitlesini bilir. Aynı şekilde, oyunculuk etkileyici değil, ancak oyuncuların beceri eksikliğini enerji ve karizmada telafi ediyorlar. Miley Cyrus, çok az fark edilebilir mesafe gösterse de son derece sevimli. Kamera önünde uzun ve başarılı bir kariyerin tadını çıkardığını görmek şaşırtıcı olurdu. Dakota Fanning ve AnnaSophia Robb gibi diğer genç aktrislerin aksine derinlikten yoksun.

Tipe karşı oyuncular Amy Adams. Normalde tatlı ve masum roller için sekmeli olan Adams, burada çatışmacı bir kaltağın kişiliğini oynuyor. Rol aldığı erkek yıldızların hepsinden daha fazla küfür savuruyor, Mickey'nin kız kardeşlerinden birinin ağzına sıçıyor ve Alice'le baş başa kalıyor. Charlene'in daha yumuşak bir yanı ve daha seksi bir yanı var ve Adams karakterin her yönünü çiviliyor. Son olarak, performansı en az gösterişli olabilecek Wahlberg var. Dövüş sahneleri, kısmen Hollywood tiyatrolarından kaçındıkları ve Wahlberg'in yüzüğe aitmiş gibi göründüğü için inandırıcı. Aktörün buradaki çalışması için Oscar adaylığı alması pek olası değil, ancak prodüksiyonu yerinde tutan ve etrafındaki oyuncuların uçuşa geçmesine izin veren çapa o.

127 Hours, Slumdog Millionaire ile çok az benzerlik gösterse de, büyük ölçüde aynı ekip tarafından yapılmıştır. Boyle, senaryoyu Simon Beaufoy ile birlikte yazdı. Anthony Dod Mantle kamera çalışmalarının bir kısmını yaptı. Ve müziği ünlü Hintli besteci AR Rahman yazdı. Bu, bu adamların yeteneklerinin bir kanıtı, ortaya çıkmasaydı, filmler arasındaki bağlantı tahmin edilemezdi.

Yönetmenlerin yönetemediğini, senaristlerin yazamadığını ve oyuncunun oyunculuk yapamadığını şüphesiz kanıtlayan 15 dakikalık onları tanıma flashback sekansına katlandığımızda, günümüze dönüyor ve bir erteleme olduğu ortaya çıkan uzaylı istilası. Skyline, bir grup insanın bir marina için apartmandan kaçması ve birçoğunun ölmesiyle sonuçlanan bir birincil eylem dizisine sahiptir. Bunun dışında, çoğunlukla hayatta kalanlar bir çatı katına kapanıp olayları bir teleskopla izliyor. Bir nükleer bomba patladığında bina zar zor sallanır. Skyline, bilimi bilimkurgunun içine geri koymakla ilgilenmiyor.

Boyle, Aron'un çilesini belgelemeyi ve delikteyken karşılaştığı zorlukları kaydetmeyi başarır: aşırı sıcaklıklar, fiziksel ve zihinsel yorgunluk, kendini kurtarmak için sayısız başarısız girişim ve ölümü beklemenin acısı. Nihai eylemi kısmen cesaret ve kısmen çaresizlikti ve birçok izleyici asla cevabı öğrenmek zorunda kalmamayı umarken benzer bir durumda eşit derecede aşırı bir şey yapıp yapamayacağını merak edecek. Film, rezonansa girmeyen küçük bir felsefe kader hakkında ve bunu yapan bazı kara komedileri fırlatıyor. Neredeyse tamamen eksik olan bir şey en azından hikayenin temellerini bilenler için gerilimdir. Sadece Aron'un hayatta kalacağını değil, bunu nasıl yapacağının da farkındayız. 127 Saat izliyorumişlerin nasıl bittiğini bulma alıştırması değil, o beş uzun gün boyunca neler olup bittiğinin ayrıntılarını inceleme alıştırması olur. Filmi gerilim veya aksiyon filmi olarak etiketlemek bu nedenle yanıltıcı sayılabilir. Ne olursa olsun, Boyle, TV belgesellerinde anlatılanla aynı hikayeyi anlatı biçiminde anlatan benzersiz derecede yoğun bir sinema filmi yaptı. Bu anlatılmayı hak eden büyüleyici bir kararlılık ve hayatta kalma hikayesi. Sonunda canlandırıcı ama o noktaya gelmek zor.

Bu sahneyi izlemenin zor olduğunu söylemeye gerek yok ve Boyle onu kesmiyor, kamerayı geri çevirmiyor veya etkisini azaltmak için hiçbir şey yapmıyor. Aron'un ön kolunun iki kemiğini de kırdığını ve sonra yumuşak dokuyu kesmek için ucuz, çok amaçlı bir aletin kör çakısını kullandığını görüyoruz. Bu kanlı ve tatsız bir sahne. Bazı gösterimlerde grevler oldu ve birçoğu gözlerini kapadı ya da arkasını döndü. Bazı korku filmlerindeki en kanlı görüntülerden daha az ürkütücü olsa da, bu sahnenin gerçekliği izlemeyi daha da zorlaştırıyor aynı şekilde, bir sinema filminde bir tırnağın koptuğunu görmenin neredeyse imkansız olması gibi. nispeten basit bir özel efekt.

ABD kurgusu, Submarine'in kahramanı Oliver Tate'in Craig Roberts Amerikalı izleyiciye komik bir notuyla açılıyor ve filmde anlatılan olayların Galler'de gerçekleştiğini söylüyor. ABD'nin işgal ettiği ülke. Tüm notu buraya kopyalardım ama bu keşif eğlencesini bozardı. Denizaltı beş bölüme ayrılmıştır: bir önsöz, üç ana bölüm ve bir sonsöz. Hikayenin derinliklerine indikçe anlatı giderek daha karanlık ve daha ciddi hale geliyor, ancak her ne kadar ilginç ve esprili yanını asla kaybetmiyor. Olaylar, gerçeklikten çok Hollywood'a borçlu olan sonsöze kadar herhangi bir sinema filminin olabileceği ölçüde gençlik deneyimi için doğrudur.

Kung Fu Panda 2'nin en büyük anlatı araştırması, Po'nun nasıl bir erişte lokantacı kazının oğlu olduğunu açıklamaktır. Geriye dönüşler ile anlatılan bu hikaye trajedilerle dolu. Aynı zamanda filmin ana teması olan kendini kabul etme vurgusunu da vurgular. Kung Fu Panda 2 ayrıca ebeveyn ve aile kavramlarının genetikten çok sevgi ve beslenmeyle ilgili olduğunu belirtiyor. Bu fikirler, Pixar filmlerinde bulunan karmaşıklıktan yoksun olabilir, ancak izleyicilerin birçok genç üyesi ile rezonansa girecek.

Morning Glory için çıkış tarihi bulmak Paramount için sorun yarattı. Bu, Oscar adaylarını cezbeden yüksek fikirli bir yapım değil ve aksiyon peşinde koşan genç bir kalabalığı yakalamak için gereken sese ve öfkeye de sahip değil. Ve ılık bir romantizm içermesine rağmen, McAdams ve Patrick Wilson arasındaki uyumsuz kimya, bunu romantik komedi alanına sokmaz. Morning Glory, küçülen bir kategoriye giriyor: eski moda, fazla şehvetli olmayan, karakter tabanlı komedi. Nazik, zorlamasız ve kusurlarına rağmen sevimli. Yeni yollar açmıyor ya da zekasıyla şaşırtmıyor ama büyük ihtimalle tiyatrodan gülümseyerek ayrılacaksınız ve bu kesinlikle bir tavsiyeye değer.

Korku serileri canavarca yıldızları kadar öldürülemez olduğundan, bunun Scream serisini son görüşümüz olduğundan şüpheliyim. Craven'in Scream 5 için geri dönmesi daha az olası. Danny Glover'dan alıntı yapmak gerekirse, bu bok için fazla yaşlandı. Scream 4, muhtemelen Weinstein'ların bir başkasını çevirecek kadar kârlı olduğunu kanıtlayacak ve bu dizi, bir zamanlar neşeyle parodisini yaptığı şeye dönüşecek eğer zaten orada değilse.

Filmin neredeyse her karesinde çoğunlukla yakın çekimde ekranda olan James Franco, dramatik bir hafiflik olarak ününü altüst ederek hayatının performansını sergiliyor. Filmi taşıyor. Bir saatten fazla bir süredir Aron'la bir çukurdayız ve Franco'nun performansının gerginliği ve yoğunluğu bizi meşgul ediyor. Bizi Aron'un neden tek hayatta kalma yolu olarak kendini ampütasyon yolunu seçtiğini anladığımız noktaya getiren onun karaktere ilişkin yorumu.

Taş, bir karakter parçası olarak daha etkilidir, ancak dört birincil kişiden hiçbiri, bu arenada tamamen başarılı bir şekilde oynamak için yeterince ete sahip değildir. Film, inandırıcılığını zedelemek için kısa yollar kullanıyor. Örneğin, Stone'un dönüşümü o kadar hızlı ve o kadar az birikimle gerçekleştirilir ki, karakter arkında gerçek bir levhadan daha çok bir anlatı düzeneği gibi görünüyor. Gerçek olarak kabul etmek zor, bu yüzden hikayenin sunulma şekli muhtemelen yanlış bir yatkınlık yaratıyor. Bazı durumlarda, bu tür dikkatli izleyici manipülasyonu akıllıca kabul edilebilir. Burada, sadece özensiz.

Bir dereceye kadar, Insidious rahatsız edici çünkü tehlikede olan bir çocuğu gösteriyor; bu arsa öğesi, bazı izleyicilerin duraklamasına neden olabilir. Filmi, aksi halde olabileceğinden daha korkunç hale getiriyor. Bebekle Paranormal Activity 2'de de benzer bir hava var. Elements, The Exorcist'i ve şimdiye kadar yapılmış hemen hemen tüm perili ev filmlerini hatırlıyor. Ancak bu durumda Exorcist bir rahip değildir; Josh'un annesi Lorraine Barbara Hershey ile bağlantısı olan bir medyum Elise Lin Shaye. Aslında, Elise'in gelişi, Insidious'un sunabileceği en iyi şeyin sonunun habercisidir, çünkü açıklayabilmektedir. Bazen hayaletler, anlaşılmaz nedenlerle belirsiz bırakılsa daha iyi olur. baş hayalet olduğu gerçeğiSinsi, Tiny Tim Dickens karakteri değil, yenilik sanatçısı ile ilişki kurar ve Darth Maul talihsizdir.

The King's Speech öncelikle bir drama olmasına ve bir dost filmi ve mazlumun muzafferinin bir örneği olarak görülebilmesine rağmen, birçok mizahi an var. Komedilerin hiçbiri abartılı veya yersiz değil. Örneğin, York Düşesi'nin mütevazı yemek masasında oturduğunu keşfettiğinde orta sınıf bir karısını etkileyecek eğlenceli beceriksizlik kolayca hayal edilebilir. The King's Speech, son zamanlardaki herhangi bir film kadar olumlu ve yaşamı onaylayan bir film. Kazanma puanlarını kazanmak için inanılmaz olasılıkların üstesinden gelen bir spor figürü gibi, Kral VI. Çok sık olarak, filmleri büyük ölçüde deneyimden etkilenmeden bırakırız;The King's Speech, izleyicileri yüzlerinde bir gülümseme ve kalplerinde bir kıvılcımla eve gönderiyor.

Öncül, Philip K. Dick'in Orbit Science Fiction'da yayınlanan 57 yıllık kısa öyküsünden geliyor. Yazar yönetmen George Nolfi, Dick'in metnine sadık kalmaya çalışmadı yazarın kızı Isa Dick Hackett, yönetici yapımcı olarak görev yapmış olsa da, ancak temel çerçeveyi korudu: insanlığın yolu sürekli gözlem altındadır ve ara sıra ihtiyaç duyar. gözlemciler tarafından ayarlanacak. Bazıları onlara melekler diyor. Vaka çalışanı olarak tanınmayı tercih ediyorlar. Çoğunlukla, işlerini fark edilmeden yapabilirler, ancak arada bir, bir şeyi yanlış anlarlar ve eyleme yakalanırlar. Uyum Bürosu böyle bir örnekle ilgilidir.

Ryan Fleck ve Anna Boden'den Ned Vizzini'nin romanından oluşan ekibin ortak yazıp yönettiği film, ciddiyet, hafif komedi ve kaprisliliği doğru miktarda dengeliyor. Rüya ve fantazi sekanslarından bazıları, eterik bir kalite örneğin, Inception'dakine ürkütücü bir şekilde benzeyen Craig'in hayali şehrinin animasyon dünyasına dalma gibi veya açık bir kampçılık Kraliçe David ile dudak senkronizasyonu ile karakterize edilir. Bowie şarkısı Baskı Altında. Zihinsel koğuş hikayelerine gelince, bu, atılımları simgeleyen çok fazla sert drama ve genellikle kenarlarda sürünen korku unsurları olmadan, yumuşak bir satıştır. Hiç kimseye zorla uyuşturucu yedirilmez veya insanlık dışı uygulamalara tabi tutulmaz ve psikiyatrist Viola Davis empatik ve iyi kalplidir.

Öncülün başarılı bir romantik komedi için nasıl bir temel oluşturabileceğini görmek kolay; aslında, işlerin nasıl bu kadar yanlış gidebileceğini görmek zor. Danny Sandler seçkin bir plastik cerrah ve onaylanmış bir bağlılık fobisidir. İlki onu Los Angeles'taki en önemli insanlardan biri yapar; ikincisi, özellikle Hollywood'un gerçeklik versiyonunda sıra dışı bir şey değil. Yarı yaşındaki kızlarla bir dizi tek gecelik ilişki sağlamak için kusursuz bir yöntemi var: Sahte bir alyans takın. Aşk hedefleri, uzun vadeli bir ilişki umudu olmadığını kabul ederken nasıl ihmal edilen ve bazen istismara uğrayan bir koca olduğuna dair hüzünlü hikayesine düşüyor. İpleri bağlı olmayan üzücü seks. Danny'nin asistanı Katherine Aniston, patronunun aşk hayatına kılık değiştirmiş bir tiksintiyle bakıyor, ama bu öyle değil.

Güzel Çocuk acımasız, düşündürücü bir dramadır. İlki ikincisinden daha inandırıcı bir şekilde aktarılsa da, hem yürek parçalayıcı hem de garip bir şekilde ilham verici olmayı hedefliyor. Acı ve iyileşme, yaralanma ve bağışlama ile ilgilidir. Uyandırdığı bazı duygular, ebeveynlerin küçük bir oğlunun kaza sonucu ölümüyle baş edemediği son Tavşan Deliği'ni hatırlatıyor, ancak Güzel Çocuk daha klinik bir otopsi. Karakterler, belki de seyirciyi yakınlaştırmak çok acı verici bir deneyim yaratacağı için kol mesafesinde tutuluyor. Yine de, uzak yaklaşımından süzülerek bile, Güzel Çocukmeydan okuyan. Filmin gücü senaryoda bulunabilecek şeylerde değil, izleyicilerin Bill ve Kate'in hikayesini deneyimlerken akıllarından geçen sorularda yatar. Ebeveynlerin bu filme ebeveyn olmayanlardan daha güçlü tepki vereceğinden şüpheleniyorum. Bununla birlikte, burada tasvir edilen gibi durumlarda, ikincil hasarın başlangıçta tahmin edilenden daha geniş kapsamlı olduğu düşünüldüğünde, tiyatrodan daha düşünceli bir bakış açısı olmadan ayrılan birini hayal etmek zor.

Mahkeme sahneleri, yalnızca tanıklara ve jüri üyelerine satranç tahtasındaki parçalar gibi davranan parlak bir avukatı gösterdikleri için değil, aynı zamanda bu Mick'in kaybetmeyi çok seveceği bir dava olduğu için büyüleyicidir. Perde arkasında Roulet'in kendisine kurduğu tuzaktan bir çıkış yolu bulmaya çalışırken, jüri sahnesinde parlak bir performans sergilemeye devam eder. Sonu biraz fazla uygun ama bu tür gizemli gerilim filmlerinin en iyi geleneğinde, duygusal düzeyde, entelektüel, prosedürel ve mantıksal eksiklikleri affetmeye hazır olduğumuz kadar tatmin edici. Bir avukatın benden çok daha etkili bir şekilde hile yapabileceğinden şüpheleniyorum. Bir meslekten olmayan kişi için, yasal temsiller, bu türden birçok yapımda mevcut olmayan bir gerçeğe benzerlik düzeyi ilan eder.

Tony ve Joe Gayton tarafından yazılan senaryo, üç ana karakteri geleneksel aksiyon filmi türlerinden daha fazlasına dönüştürmek için büyük çaba sarf ediyor. Bu amaçla, orta derecede, ancak tamamen başarılı değildir. Bize Driver'ın çocukluğu ve motivasyonları hakkında bilgi veriliyor. Polisin anlaşmalı bir evliliği olduğu görülüyor ama belli ki oğlunu seviyor. Çocukluktaki bir sakatlık, Killer'ın başarılı kişiliğinde itici bir güçtür. Faster'ın ana figürlerini bir şekilde üç boyutlu bireyler haline getirme girişimlerini takdir etsem de, bize sunulanların çoğu vitrin süslemesi gibi görünüyor ve kahramanları ete kemiğe büründürmek yerine, hızı yavaşlatıyor. İroni açıktır: ılık drama ve uzun anlatıma olan bağlılığı nedeniyle, Daha Hızlı'nınsürükler.

1990'ların başında Massachusetts, Lowell sokaklarında açılır. Bir HBO belgesel ekibi, Mickey'nin günlük rutinlerini sürdüren ağabeyi Dicky Eklund'u Christian Bale takip ediyor. Film yapımcıları projeleri hakkında açık olsalar da kokainin hayatları nasıl mahvettiğine bir bakış bağımlı Dicky, geri dönüşünü kronikleştirdiklerine inanıyor. Orta halli bir kariyerin ardından yüzüğü geride bıraktı ama muhteşem bir dönüşün hayalini kuruyor. Şimdilik, Mickey'yi eğitiyor ve kötü şöhretli bir kokain evinde saatler geçirerek kafayı buluyor. Dicky'nin etkisiz eğitimi ve annesi Alice'in Melissa Leo beceriksiz yönetiminin birleşimi, Mickey'nin 20 kilo daha ağır bir adamla dövüşmesine ve yumruklanmasına neden olur. Kısa bir süre sonra, Dicky'nin suç faaliyetleri hapis cezasına çarptırıldığında, Mickey annesi ve erkek kardeşinden ayrılır. Yeni destek ekibinde babası George Jack McGee; kız arkadaşı Charlene Amy Adams; ve yeni antrenörü Mickey Mickey O'Keefe. Mickey, boks devresinde saygınlık yolunda bebek adımlarını geri çekerken, özel hayatındaki sürtüşme kariyerini rayından çıkarmakla tehdit eder.

Aktrisler, görünüşe göre, tiyatrocu yeteneklerinden veya gişe çekiciliğinden ziyade fiziksel özellikleri için seçildi. Yapmaları için kendilerine para verilen şeyi yapıyorlar: ateşli görünmek, bir dereceye kadar atletizm göstermek CGI tarafından yoğun bir şekilde geliştirilmiş ve çizgilerini aşmadan minimum diyalog sunabilmek. Muhtemelen filmin tamamında geliştirilmemiş bir arka plan olmadığından, çalışmalarının çoğunun mavi yeşil ekranların önünde yapıldığı varsayılmaktadır. Aktrisler, Snyder'ın görsel cümbüşü tarafından sürekli olarak üst sıralarda yer alıyor, ancak bu kasıtlı. Bu kaleydoskop için gökyüzünde dönen çift kanatlı uçaktan daha önemli değiller.